Το παρακάτω κείμενο ανήκει στο φίλο Νικόλα. Πήρα λοιπόν την απόφαση να το δημοσιεύσω μέσα από το blog μας γιατί πιστεύω ότι πρέπει να το διαβάσει ακόμα περισσότερος κόσμος. 

Καλή σας ανάγνωση!


Πραγματικά ήλπιζα να μην έχεις κοιμηθεί/βγει από το net. 
Είχα μια πολ

ύ μικρή ελπίδα πως κάτι θα γινόταν και με μια πολύ μικρή διαφορά δε θα περνούσαν τα μέτρα.
Νιώθω τεράστια απογοήτευση και αγανάκτιση.
Μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να αγοράζουμε όσο περισσότερα μπορούσαμε και τώρα ζούμε με Lacoste της πάλαι ποτέ ευμάρειάς μας που ντρεπόμαστε να φορέσουμε. Είχαμε άλλη συσκευή κινητού ανά εξάμηνο, άλλο gadget να μας καλύπτει την όποια υστεροφημία για το τίποτά μας και τώρα ξεσκονίζουμε και συντηρούμε τα πιο γερά που μας έμειναν. Κρίναμε τους ανθρώπους με βάση τα ρούχα και το πόσο γαμάτοι μπορεί να είναι με τα μπουκάλια που ανοίγουν και τώρα ψάχνουμε τον καφέ του €1 σε κάποιο έστω λίγο ποιοτικό περιβάλλον.
Όταν η κρίση έφτασε και σε εμάς, το είδαμε ρομαντικά. Σύσφιξη ανθρώπινων σχέσεων, ανακατάταξη αξιών, ορθολογισμός και αναγκαίο κακό για να βγούμε καλύτεροι άνθρωποι, με περισσότερο πνεύμα και λιγότερη ύλη.
Όσο και αν δυσκόλευε η φάση, επιμέναμε με πρωτοβουλίες πωλητών, διοργανώσεις, εκθέσεις, πολιτισμό και νιώθαμε καλύτεροι από μια μάζα μεσήλικων που έχουν προ δεκαετίας παρατήσει τα όπλα. Εμείς δε θα κάναμε τα ίδια λάθη.
Καθημερινά τα δικαιώματά μας λιγοστεύουν όχι μόνο στα εργασιακά αλλά και στα ανθρώπινα. Το ότι υπάρχει λογοκρισία, γίνονται επιθέσεις, κυκλοφορούν τραμπούκοι με σβάστιγκες χωρίς να τους λιντσάρει κανείς μπας και με δυο ανάποδες κουνηθεί ο όποιος εγκέφαλός τους μες στη γκλάβα τους είναι πράγματα που τα δεχόμαστε σαν σημεία των καιρών. Τα έχουμε οικειοποιηθεί. Χαλιέμαι.
Μετά το αποψινό, δεν μπορώ να έχω πια καμία ελπίδα για πνεύμα ομόνοιας μεταξύ του λαού. Είναι 200.000 πανευρωπαϊκά, είμαστε κάτι εκατοντάδες εκατομμύρια και στρεφόμαστε ο ένας εναντίον του άλλου, χωρίς να βλέπουμε τα πανευρωπαϊκά κοινά, παρ'όλη τη γαμάτη τεχνολογία του δυτικού "πολιτισμού" μας χωρίς να επικοινωνούμε και δεν πάμε να τους ρίξουμε. Σύντομα θα αρχίσουν να πέφτουν οι άνθρωποι και όχι από αυτοκτονίες. Αυτή την εντύπωση έχω και θέλω να πιστεύω πως είναι λανθασμένη. Δε θα είναι άτομα που έχουν άλλο χρώμα και μυρωδιά ανατολής μόνο. Άνθρωποι όπως εσύ, εγώ, ο πιο αριστερός σου γείτονας και η κοπέλα που λέει τα πιστεύω της φωναχτά. Όχι πως έχω πολλές ελπίδες να μάθω την αληθεια.

Βλαχομπαρόκ

 Καλοκαιρινό βράδυ σπίτι. Τάσεις αυτοκτονίας ; 

Απλή βαρεμάρα για στυλάκια, τυπάκια, κουτάκια, μπαράκια και όλα αυτά δεν μπορώ να τα χειριστώ για απόψε- όπως θα το περιέγραφε ένα επεισόδιο σε σειρά του Παπακαλιάτη.

Θα με ξεμπροστιάσω και θα παραδεχθώ ότι παρακολούθησα τα MAD Music Awards εναλλασσόμενα με την ομιλία στη Βουλή. Η πολύ τσιχλόφουσκα στο μουσικό event έσβηνε με την αρκετή ναφθαλίνη στο λόγο αρκετών πολιτικών..

Με αφορμή αυτό το συνδυασμό, σκέφτηκα την τελευταία φορά που ήπια τον καφέ μου σε στενάκι στο κέντρο της πόλης. Πασαρέλα εκκεντρισμού με κακογουστιά. Η πλειοψηφία των ανδρών αποτρίχωση, να βλέπεις το πόδι και να θέλεις να ζητήσεις το τηλέφωνο του κέντρου αισθητικής τους. 

Ούσα αρκετά άσχετη από την τρέχουσα μόδα, ενημερώθηκα πλήρως πώς το hipsterάδικο γυαλί έδωσε τη θέση του σε αυτό του ηλίου με καθρέφτη στις αποχρώσεις του ματιού της μύγας. Η τύφλωση βέβαια επήλθε με τα παπούτσια σε φλούο αποχρώσεις. Σαν τις πυγολαμπίδες ολόκληροι μαντραχαλάδες. Κάτι τέτοια φορούσαν και στα μουσικά βραβεία δηλαδή αλλά δίνεις ελαφρυντικά ότι διαλέγουν στυλίστες από τη σχολή τυφλών οι Έλληνες τραγουδιστές- καλλιτέχνες. Είναι και αυτοί καλλιτέχνες στα στενά της πόλης θα μου πει μειδιώντας ένας φίλος.

Πόσο θλιβερό να ψάχνουνε οι άνθρωποι ταυτότητες και να ορίζουν τους εαυτούς τους έστω και εξωτερικά με σκοπό να καθρεφτίζεται το πνεύμα  μέσα από την ύλη τους. Σαν μικρό παιδί σκέφτομαι πώς το πνεύμα είναι αδύνατο να οριστεί και πόσο μάλλον από εφήμερες μόδες που υπαγορεύονται από τους γκουρού με  στόχο το κέρδος εταιρειών.

ΒΛΑΧΟΜΠΑΡΟΚ!

Αυτό μου ήρθε στο μυαλό παρακολουθώντας ξεπεσμένες σαραντάρες τριαντάρες και δυστυχώς αρκετές εικοσάρες με το μάτι να δίνει χαστούκι στον κάθε περαστικό και το ψεύτικο νύχι της Magica De Spell. Το ξέρω ότι θα μου πείτε να μην κρίνουμε από την εξωτερική εμφάνιση αλλά θα απαντήσω με αρκετές εικόνες άδειων θεάτρων και συναυλιών που τέτοια ''διαμαντάκια'' δεν συναντάει κανείς σχεδόν ποτέ.

Ακόμη και τώρα που οι συνθήκες μας δίνουν άπειρη τροφή για σκέψη και απελευθέρωσης νου και πνεύματος εξακολουθούμε να εγκλωβιζόμαστε στο American Dream. Αυτό που ξεπήδησε στα 90'ς. Το αγαπήσαμε τόσο ώστε και τώρα που δεν μπορούμε να το υποστηρίξουμε, το Βλαχομπαρόκ έρχεται να γεμίσει τα κενά μας. Μονόδρομος με τα χίλια λοιπόν το κιτς.

1. Βλαχομπαρόκ :
  http://www.slang.gr/lemma/show/blaxomparok_16057/

2. Magica De Spell :    http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%84%CE%B6%CE%B9%CE%BA%CE%B1_%CE%9D%CF%84%CE%B5_%CE%A3%CF%80%CE%B5%CE%BB

3. Αmerican Dream :
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%8C%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF


4. γκουρού : 
http://www.slang.gr/lemma/show/gkourou_5263#lemma_6273

Άρτον και θεάματα

Σε περιόδους κρίσης μιας κοινωνίας και κυρίως πολιτικής αστάθειας λέγεται ότι το θέατρο ανθεί. Είναι από αυτά που κάπου άκουσες κάποιος το είπε, γενικά το ξέρεις αλλά δεν θυμάσαι από που. Με χαρά ανακάλυψα πλήθος θεατρικών παραστάσεων φέτος με προσιτές τιμές για όλα τα γούστα. Δεν θα κρύψω ότι κινητήριος δύναμη υπήρξε η ρουτίνα που νιώθω πλέον κρεμάμενη σε ένα μπαρ χωρίς να έχω να πω κάτι ιδιαίτερο. Το αναφέρω διότι σίγουρα δεν έχω την πρόθεση να παραστήσω την κουλτουριάρα με όσα θα εκθέσω παρακάτω.
Η κλασική ιεροτελεστία είναι να ψάξεις το έργο που θα δεις, να διαβάσεις περί τίνος πρόκειται. Τέλος να φορέσεις τα καλά σου - ένα από τα οικογενειακά κατάλοιπα της Θεσσαλονικιάς μαμάς που κάποια στιγμή ίσως ξεπεράσω.
Στην χθεσινή παράσταση με ιδιαίτερη χαρά παρατήρησα ότι το κοινό αποτελούνταν από ηλικίες 20-30! Μόνο κακές κουβέντες ξέρεις να λες για τους νέους αυτής της πόλης με μάλωσα. Δεν είναι όλοι Fb icons και πάρτυ γεμάτα από νέους γαλουχημένους από την Athens Voice, τον Τσιτσόπουλο και την massive εναλλακτίλα. Υπάρχει ακόμα ανάγκη τροφής για σκέψη.
Μπαίνοντας στην αίθουσα δεν μπόρεσα να παραβλέψω τις νότες hipsterιας που γλυκά υπήρχαν στο χώρο. Δαγκώσα και πάλι τον κυνικό και μηδενιστή εαυτό. Μεταξύ μας θύμιζε λίγο συνέδριο τέχνης, καθώς το κόκκινο σε μαλλί και χείλη έδινε και έπαιρνε.
Ξεκινάει η παράσταση προσπαθώ να μπω στην υπόθεση του έργου και σε στιγμές φορτισμένες συναισθηματικά με φωνές κάπως πιο εύθραυστες ακούω γύρω 3 στόματα να μασάνε με πάθος μαστίχα.. Πόσο θα μασήσουν σκέφτομαι. Λάθος! Ιδιαίτερα σε διαστήματα με μουσική έπεφτε και από καμία φούσκα. Αέρας μποέμ ήταν η παρέα όλη με χορηγό την Trident. Είχαμε τον ηθοποιό στα 2 μέτρα να δακρύζει σε στιγμή μονολόγου και να ακούς κλατς κλουτς.
Γιατί απορώ; Χειρότερο σκηνικό βιώνει ο ηθοποιός και μαζί τους και οι υπόλοιποι θεατές στα ανοιχτά θέατρα με τα ροξ σπόρια και γκαζόζες που ακόμα αγοράζει ο κόσμος.
Άρτον και θεάματα θέλουμε και όχι κάτι παραπάνω. Σε τέτοιες εποχές ανασφάλειας έλλειψης ταυτότητας και ανάγκης για πνευματική ανάπτυξη και ουσία ακόμα και τώρα όλα τα αντιμετωπίζουμε σαν προιόντα προς κατανάλωση. Εννοείται ότι η εν λόγω παρέα έφυγε μουδιασμένη από τα συναισθήματα και το βαθύ νόημα που δεν έβρισκε τις λέξεις να το περιγράψει, το συζητούσαν.
Επιπλέον, είχα νιώσει και την τελευταία φορά που πήγα θέατρο αλλά και τώρα πως ο κόσμος γελάει και λύνεται σε σημεία που κάθε άλλο παρα αστεία είναι καλύτερα τραγελαφικά θα έλεγα. Νομίζω πως οι θεατές δεν αποκτούν τη σύνδεση με το κείμενο πόσο μάλλον με τον χαρακτήρα. Είναι μόνο θέαμα.
Προσωπικά έφυγα συγχισμένη για την έλλειψη ήθους και σεβασμού απέναντι στους εκάστοτε ηθοποιούς που τους κάνουμε παλιάτσους για 2 ώρες. Κρατάω μια φράση από το χθεσινό κείμενο του Τζον Λόγκαν που δικαίως έχει πάρει διθυραμβικές κριτικές. Επαγγελματίες θεατές όλοι εμείς που κατασπαράζουμε την τέχνη στο βωμό της μόδας μιας βαρυσήμαντης γνώμης επιφανειακής και εύκολης.

* Άρτον και θεάματα :

Η ιστορική φράση, αλλά και σημερινή διεθνής έκφραση «άρτον και θεάματα» ανάγεται στη ρωμαϊκή περίοδο και προέρχεται από τη λατινική φράση panem et circenses.

Κατά τον Γιουβενάλη^[1], διάσημο Ρωμαίο σατυρικό ποιητή, ο αυτοκράτορας προσέφερε στο λαό σιτάρι (ψωμί) και θεάματα στο αμφιθέατρο (στην πρώιμη βυζαντινή περίοδο, στον ιππόδρομο) με σκοπό να τους αποσπά από τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας.

Σήμερα χρησιμοποιείται αυτή η έκφραση σε περιπτώσεις πολιτικής εξαθλίωσης ενός λαού, που αρκείται μόνο σε εφήμερες απολαύσεις - διασκεδάσεις, τις οποίες βεβαίως παρέχουν οι πολιτικοί προς αποτροπή της προσοχής των πολιτών (της κοινής γνώμης) από την κακή κατάσταση των πραγμάτων της Πολιτείας ή προς αντιμετώπιση σημαντικών προβλημάτων με επικείμενη λύση διάφορη από τη θέληση των πολιτών.

Δημοσιογραφικά η φράση αυτή έχει σήμερα ευρύτατη διάδοση διεθνώς. Ισπανοί εκπρόσωποι της διανόησης κατά το 19ο και 20ό αιώνα προέβαλαν το αντίστοιχο "άρτον και ταυρομαχίες" (ισπ. pan y toros^[2]).