Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Το παρακάτω κείμενο ανήκει στο φίλο Νικόλα. Πήρα λοιπόν την απόφαση να το δημοσιεύσω μέσα από το blog μας γιατί πιστεύω ότι πρέπει να το διαβάσει ακόμα περισσότερος κόσμος. 

Καλή σας ανάγνωση!


Πραγματικά ήλπιζα να μην έχεις κοιμηθεί/βγει από το net. 
Είχα μια πολ
ύ μικρή ελπίδα πως κάτι θα γινόταν και με μια πολύ μικρή διαφορά δε θα περνούσαν τα μέτρα.
Νιώθω τεράστια απογοήτευση και αγανάκτιση.
Μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να αγοράζουμε όσο περισσότερα μπορούσαμε και τώρα ζούμε με Lacoste της πάλαι ποτέ ευμάρειάς μας που ντρεπόμαστε να φορέσουμε. Είχαμε άλλη συσκευή κινητού ανά εξάμηνο, άλλο gadget να μας καλύπτει την όποια υστεροφημία για το τίποτά μας και τώρα ξεσκονίζουμε και συντηρούμε τα πιο γερά που μας έμειναν. Κρίναμε τους ανθρώπους με βάση τα ρούχα και το πόσο γαμάτοι μπορεί να είναι με τα μπουκάλια που ανοίγουν και τώρα ψάχνουμε τον καφέ του €1 σε κάποιο έστω λίγο ποιοτικό περιβάλλον.
Όταν η κρίση έφτασε και σε εμάς, το είδαμε ρομαντικά. Σύσφιξη ανθρώπινων σχέσεων, ανακατάταξη αξιών, ορθολογισμός και αναγκαίο κακό για να βγούμε καλύτεροι άνθρωποι, με περισσότερο πνεύμα και λιγότερη ύλη.
Όσο και αν δυσκόλευε η φάση, επιμέναμε με πρωτοβουλίες πωλητών, διοργανώσεις, εκθέσεις, πολιτισμό και νιώθαμε καλύτεροι από μια μάζα μεσήλικων που έχουν προ δεκαετίας παρατήσει τα όπλα. Εμείς δε θα κάναμε τα ίδια λάθη.
Καθημερινά τα δικαιώματά μας λιγοστεύουν όχι μόνο στα εργασιακά αλλά και στα ανθρώπινα. Το ότι υπάρχει λογοκρισία, γίνονται επιθέσεις, κυκλοφορούν τραμπούκοι με σβάστιγκες χωρίς να τους λιντσάρει κανείς μπας και με δυο ανάποδες κουνηθεί ο όποιος εγκέφαλός τους μες στη γκλάβα τους είναι πράγματα που τα δεχόμαστε σαν σημεία των καιρών. Τα έχουμε οικειοποιηθεί. Χαλιέμαι.
Μετά το αποψινό, δεν μπορώ να έχω πια καμία ελπίδα για πνεύμα ομόνοιας μεταξύ του λαού. Είναι 200.000 πανευρωπαϊκά, είμαστε κάτι εκατοντάδες εκατομμύρια και στρεφόμαστε ο ένας εναντίον του άλλου, χωρίς να βλέπουμε τα πανευρωπαϊκά κοινά, παρ'όλη τη γαμάτη τεχνολογία του δυτικού "πολιτισμού" μας χωρίς να επικοινωνούμε και δεν πάμε να τους ρίξουμε. Σύντομα θα αρχίσουν να πέφτουν οι άνθρωποι και όχι από αυτοκτονίες. Αυτή την εντύπωση έχω και θέλω να πιστεύω πως είναι λανθασμένη. Δε θα είναι άτομα που έχουν άλλο χρώμα και μυρωδιά ανατολής μόνο. Άνθρωποι όπως εσύ, εγώ, ο πιο αριστερός σου γείτονας και η κοπέλα που λέει τα πιστεύω της φωναχτά. Όχι πως έχω πολλές ελπίδες να μάθω την αληθεια.