Είναι κάποιες στιγμές στη ζώη κάθε ανθρώπου που νιώθει σαν σε φάκα. Η χειρότερη μορφή της ίσως είναι το ίδιο το μυαλό. Σκέψεις, σκέψεις, κοιμάσαι κι'άλλες σκέψεις.. Όνειρα.
Όνειρα! Τα είχα ξεχάσει μέρες τώρα.
Μπλοκαρισμένος/η σε προσωπικούς θεούς και δαίμονες ψάχνω ένα χέρι βοηθείας να με καθοδηγήσει, εξηγήσει, δείξει, δώσει μια ελπίδα. Κοίταξα, έψαξα, ρώτησα. Κανείς ;
Όλοι οι 20-30 μπλεγμένοι στον προσωπικό τους λαβύρινθο προσπαθούν με ανάκατα συναισθήματα να βρουν τη λύση στην δική τους εξίσωση που λέγεται ζωή.
Από πότε έγινε τόσο βαρύ φορτίο η ζωή ;
Περπατάμε αγέλαστοι νέοι φοβισμένοι για ένα αύριο αβέβαιο. Μας κόβουν τα φτερά σε κάθε ουτοπική μας σκέψη. Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς θα θυμηθώ..
Σπουδάσαμε γίναμε καλοί γιοί και κόρες. Κολλήσαμε πτυχία αλλά και όνειρα στον τοίχο, να τα κοιτάμε αναπολώντας όχι τη γνώση αλλά την ευτυχία των φοιτητικών μας χρόνων. Πλέον να μεταφράζονται όλα αυτά σαν χαρτιά, μόρια, βαθμοί και αριθμοί. Τα τελευταία δε να απέχουν παρασάγγας από την πραγματικότητα μας. Διότι οι μισθοί μας δεν ανταποκρίνονται σε αυτή.
Το μόνο λάθος που κάνουμε είναι να απογοητευόμαστε και να αποκλίνουμε από τα θέλω μας. Κουστουμαρισμένοι συγχρόνως κομφορμισμένοι σε κουτάκια που δεν διαλέξαμε πολλές φορές, κτίζουμε σαν σε κινούμενη άμμο. Μας έχουν πείσει πως δεν είναι. Μας έχουν φτιάξει με το πρέπει. Έτσι χρυσόνουμε ψυχαναλυτές και ψυχιάτρους να μας βρίσκουν συμπλέγματα και σύνδρομα από τη χώρα του Ποτέ.
Και ακούμε τη γενιά των γονιών μας, γιατί αυτοί έψαξαν, ξέρουν..
Γίνονται πολλές προσπάθειες από αλλαφροίσκιωτους για το σύστημα νέους. Κολλεκτίβες, εθελοντισμός , σύλλογοι, καταλήψεις προωθούν μια θετική πλευρά στη σαπίλα του σήμερα. Τα λεφτά δεν είναι το παν. Τα ψάχνουμε, τα κυνηγάμε και κλαίμε όταν τα χάνουμε. Δηλαδή στα 5 δευτερόλεπτα πριν φύγουμε το κυνήγι του χρήματος θα θυμόμαστε ;
Ας σπάσουμε τα δεσμά που μας έδωσαν και ας χτίσουμε την προσωπική μας ουτοπία σε κάτι δικό μας. Παίρνουμε το ρίσκο και την ευθύνη για τις επιλογές μας. Δεν έχει σωστό και λάθος.
Πρώτη λήψη βγαίνεις , δεν έχει δεύτερη..
Έχει ζεις δεν ζεις.
Υ.Γ. Θα γράψω κάτι που είδα από ένα φίλο και μου άρεσε :
Στο τέλος , όλα θα πάνε καλά...
Αν δεν πάνε καλα...τότε δεν είναι το τέλος.
Όνειρα! Τα είχα ξεχάσει μέρες τώρα.
Όλοι οι 20-30 μπλεγμένοι στον προσωπικό τους λαβύρινθο προσπαθούν με ανάκατα συναισθήματα να βρουν τη λύση στην δική τους εξίσωση που λέγεται ζωή.
Από πότε έγινε τόσο βαρύ φορτίο η ζωή ;
Περπατάμε αγέλαστοι νέοι φοβισμένοι για ένα αύριο αβέβαιο. Μας κόβουν τα φτερά σε κάθε ουτοπική μας σκέψη. Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς θα θυμηθώ..
Σπουδάσαμε γίναμε καλοί γιοί και κόρες. Κολλήσαμε πτυχία αλλά και όνειρα στον τοίχο, να τα κοιτάμε αναπολώντας όχι τη γνώση αλλά την ευτυχία των φοιτητικών μας χρόνων. Πλέον να μεταφράζονται όλα αυτά σαν χαρτιά, μόρια, βαθμοί και αριθμοί. Τα τελευταία δε να απέχουν παρασάγγας από την πραγματικότητα μας. Διότι οι μισθοί μας δεν ανταποκρίνονται σε αυτή.
Το μόνο λάθος που κάνουμε είναι να απογοητευόμαστε και να αποκλίνουμε από τα θέλω μας. Κουστουμαρισμένοι συγχρόνως κομφορμισμένοι σε κουτάκια που δεν διαλέξαμε πολλές φορές, κτίζουμε σαν σε κινούμενη άμμο. Μας έχουν πείσει πως δεν είναι. Μας έχουν φτιάξει με το πρέπει. Έτσι χρυσόνουμε ψυχαναλυτές και ψυχιάτρους να μας βρίσκουν συμπλέγματα και σύνδρομα από τη χώρα του Ποτέ.
Και ακούμε τη γενιά των γονιών μας, γιατί αυτοί έψαξαν, ξέρουν..
Γίνονται πολλές προσπάθειες από αλλαφροίσκιωτους για το σύστημα νέους. Κολλεκτίβες, εθελοντισμός , σύλλογοι, καταλήψεις προωθούν μια θετική πλευρά στη σαπίλα του σήμερα. Τα λεφτά δεν είναι το παν. Τα ψάχνουμε, τα κυνηγάμε και κλαίμε όταν τα χάνουμε. Δηλαδή στα 5 δευτερόλεπτα πριν φύγουμε το κυνήγι του χρήματος θα θυμόμαστε ;
Ας σπάσουμε τα δεσμά που μας έδωσαν και ας χτίσουμε την προσωπική μας ουτοπία σε κάτι δικό μας. Παίρνουμε το ρίσκο και την ευθύνη για τις επιλογές μας. Δεν έχει σωστό και λάθος.
Πρώτη λήψη βγαίνεις , δεν έχει δεύτερη..
Έχει ζεις δεν ζεις.
Υ.Γ. Θα γράψω κάτι που είδα από ένα φίλο και μου άρεσε :
Στο τέλος , όλα θα πάνε καλά...
Αν δεν πάνε καλα...τότε δεν είναι το τέλος.
Θα συμπληρώσω, ότι όλοι προσπαθούμε να φτάσουμε στην αρετή της υπομονής, το είπε και ο Αριστοτέλης άλλωστε.. Είδομεν
