Η όμορφη πόλη μας

Στην όμορφη πόλη μας είναι όλοι έξαλλοι!

"Τα σκουπίδια κοντεύουν να μας πνίξουν" λένε οι γέροι στους πρωινούς τους μαχαλάδες.

"Μην πολυβγαίνεις έξω παιδί μου και μας φέρεις καμιά πανώλη μες στο σπίτι" λένε οι μαμάδες στις έφηβες κόρες τους.

"Πώς να δουλέψουμε με αυτούς τους σωρούς δίπλα μας; Άνθρωπος δεν πλησιάζει τα τραπέζια μας, μόνο ποντίκια!" λένε οι μαγαζάτορες αγανακτισμένοι.

"Πάνω που έκανε ο άνθρωπος προσπάθειες να καλωπίσει την πόλη μας, του άνοιξαν πόλεμο οι γαλάζιοι υπάλληλοί του. Δε θα προοδεύσει ποτέ αυτή η πόλη, της άξιζαν τελικά ο Ψωμιάδης και ο Παπαγεωργόπουλος" θα πουν μερικοί μπαμπάδες μεταξύ τους στα πηγαδάκια των γραφείων τους.

"Με τέτοιο δήμαρχο που βγάλαμε, καλά να πάθουμε. Αυτός που μας έβαλε να υιοθετούμε παγκάκια, θα κάνει ζάφτι τους υπαλλήλους του; Θέλει τσαγανό και εμπειρία η κατάσταση..."θα πουν μερικοί άλλοι μπαμπάδες μεταξύ τους στα πηγαδάκια των δικών τους γραφείων.

Και η γιαγιά απ' το χωρίο θα πάρει τηλέφωνο να ρωτήσει τι έγινε με τα σκουπίδια και να μας καλέσει εκεί για το σαββατοκύριακο, μην πάθουμε τίποτα από το μολυσμένο αέρα.

Βουνά τα σκουπίδια στην πόλη μας κι όλοι τα φοβούνται πολύ!

Όλοι, εκτός από εκείνο τον παππού, που μοίαζει πολύ με το δικό μου παππού, μόνο που είναι πιο κοντός και δεν έχει καπέλο. Τα πλησιάζει κάθε βράδυ με περισσό θάρρος και τα ψαχουλεύει.

" Κύριε τι κάνετε εκεί; Μην πλησιάζετε τους σωρούς, είναι επικίνδυνοι!" του φώναξα.

"Έχασα κάτι παιδί μου και το ψάχνω" μου απάντησε χαμηλόφωνα.

Κι όλο ρωτάω τη μαμά μου τι έχασε αυτός ο κύριος και γιατί δεν πάει να πάρει ένα καινούριο. Και δε μου λέει...

Gay friendly or Fake friendly?

Το φοβήθηκα πολύ αυτό το άρθρο..

Μέρες τώρα παιδεύομαι ποια θα είναι έστω η βασική ιδέα.
Σβήνω γράφω,συζητάω, καταγράφω γεγονότα. Είναι που ξεφεύγει το θέμα από τα όρια του χαβαλέ.
Είναι λεπτό.
Σε μια κοινωνία όπως η ελληνική που ψοφάει να κατασπαράζει και να δείχνει με το δάχτυλο. φοβήθηκα πως ένα κακό κείμενο θα επιτρέψει να επικεντρωθεί ο αναγνώστης στο δέντρο -εμένα- και όχι στο δάσος,το θέμα.
Θέλω όμως να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις.Αφορμή ήταν το trend των gay-friendly μαγαζιών (εφεξής g-f χάριν συντομίας). Πιάνω λοιπόν να γράψω και ανακαλύπτω ότι αγνοώ το βασικό ορισμό.
Τί πάει να πει g-f;
Σηκώνω το τηλέφωνo και παίρνω το φίλο Χ. , ο οποίος μου εξήγησε τον ορισμό όπως λειτουργεί θεωρητικά, κυρίως όμως μου εξιστόρισε πώς το έχει βιώσει ο ίδιος στη διαστρεβλωμένη του πράξη.
G-f, αυτο-βαφτίζεται ένα μπαρ όταν είναι ανοιχτό σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Θεωρητικά πάντα, έχουν την ελευθερία να είναι πιο εκδηλωτικοί με τον/την σύντροφό τους απ'ότι σε άλλα μαγαζιά. (http://en.wikipedia.org/wiki/Gay_friendly)
Άκρως παιδική ήταν η αντίδρασή μου στην συνειδητοποίηση,ότι μπορεί να ''εγκαλούνται εις την τάξιν'' δύο gay που μπορεί να είναι λίγο πιο τρυφεροί ο ένας προς τον άλλο σε ένα μαγαζί χωρίς να δηλώνει g-f ή gay. Και δυστυχώς υπήρξαν φίλες και φίλοι που το επιβεβαίωσαν αυτό με προσωπικές τους εμπειρίες.
Ακόμα και τώρα που γράφω εκνευρίζομαι για την ελληνική κοινωνία την τόσο υποκριτική. 
Ποιός είναι αυτός που θα απαγορεύσει σε δύο ανθρώπους να δώσουν ένα φιλί;
Σε όλους όσοι αποστρέφονται της εικόνας, έχω να απαντήσω προκλητικά με εικόνες ετερόφιλων ζευγαριών. Όλοι έχουμε γελάσει ή έστω έρθει σε δύσκολη θέση με σκηνές που παραπέμπουν σε λυκειακό ''φάσωμα''(από το ρήμα φασώνομαι, σημαίνει μπαίνω σε φάση ερωτικών περιπτύξεων).
Τόσο ακραίες σκηνές που θέλεις να τους δώσεις τα κλειδιά του σπιτιού σου να έχουν ένα χώρο τα παιδιά..  Και ναι, όποιοι και αν είναι οι πρωταγωνιστές σε τέτοιου είδους εικόνες είναι το ίδιο άσχημες.
Στα g-f στέκια λοιπόν η θεωρία απέχει παρασάγγας από την πράξη. 
Pasta flora,Coq au zen κλπ. είναι λίγα ονόματα μαγαζιών που αναφέρονται ως ''προχό'' με αντιδράσεις όμως πιο πουριτανικές και από το 1920.
Τόση πρόνοια πια από αυτά τα μπαρ για την αποφυγή προσβολής της δημοσίας αιδούς πραγματικά δεν την αντέχω, ανακατεύομαι. Στη χώρα μας χρησιμοποιούμε την σεξουαλική προτίμηση ενός προσώπου ως κράχτη. Είναι in να έχεις ένα gay φίλο ή φίλη, έστω γνωστό, ακόμα και πελάτη. 
Από αυτή μας την ''μεγαλοψυχία''καρπωνόμαστε επίθετα που μας κάνουν πιο εκκωφαντικούς για την γαματοσύνη μας. 
Πίσω κρύβουμε καλά όμως την λέξη ανοχή. Ανοχή στη διαφορετικότητα δείχνουμε όταν νουθετούμε τους ανθρώπους,ώστε να ανταποκριθούν στο δικό μας μοντέλο και να μην παρεκκλίνουν στον πραγματικό τους εαυτό.Δεν είναι αποδοχή όταν καλείς την gay κοινότητα να σε στηρίξει και ξαφνικά ενοχλείσαι γιατί την ήθελες να μην είναι τόσο gay.
Πράγματι υπάρχουν και εκείνοι που ξαφνικά τρελαίνονται με τις σεξουαλικές προτιμήσεις και κάνουν τα πάντα να το δείχνουν να μας το θυμίζουν και ένα σωρό άλλα θορυβώδη σκηνικά.Πάντα υπάρχουν και σε όλους τους χώρους.Είναι και πολλοί άνδρες έτσι μην ξεχνάμε, που πρέπει κανείς να σκουπίσει την τεστοστερόνη από το πάτωμα στο πέρασμα τους. Και ναι σε αυτή την κατηγορία όλοι ανεξαιρέτως αγγίζουν τα όρια του γραφικού.
Όσον αφορά τώρα τα gay-bar εκπλήσσομαι που δεν έχουν υπάρξει ενστάσεις από τους θαμώνες σε αυτά τα μαγαζιά. Το ότι είναι κάποιος ομοφυλόφιλος δεν σημαίνει ότι ακούει Βίσση στα 90΄ς δίχως αύριο. Ειδικά αν η επιλογή του dj είναι από Madonna σε Παπαρίζου και Lykke li. Η αλλαγή με Πάολα δε, έρχεται σαν χαστούκι εσκεμμένο μάλλον για να σε ξυπνήσει από το πολύ αλκοόλ..
Αρχίζω να πιστεύω πως ο στόχος είναι να βρεις εν τάχει τον τύπο που θέλεις να γνωρίσεις και να τον σώσεις έγκαιρα από το βιασμό τυμπάνου στο αυτί,αντιπροτείνοντας ποτό στο σπίτι σου. Αλλά και πάλι το στερεότυπο ότι οι gay και οι λεσβίες είναι επιρρεπείς στο one night stand δεν ισχύει. 
Απλά επιλέγουν το gay μπαρ γιατί πιθανόν θέλουν να αποφύγουν για απόψε την υστερία ενός ομοφοβικού βλέμματος-κατά βάθος όμως ενός Ευρωπαίου πολίτη έτσι;
Η απορία απένταντι στη gay κοινότητα είναι πώς η ίδια ανέχεται να της χρεώνουν αυτό το κιτσαριό και να μπαίνει η ίδια, σε κουτάκια που της φτιάχνουν με υπολανθάνοντα ρατσισμό, κρυμμένο καλά κάτω από τη φόδρα.Και εκείνη βέβαια ξεκινά από τη δική της πλευρά το face control στα gay μπαρ για το αν είσαι straight ή όχι και γίνεται ίδια με αυτό που βιώνει.
Την κάνατε καλά τη δουλειά σας ιδιοκτήτες των g-f μαγαζιών.Πείσατε τους υπόλοιπους πως είναι άνετοι με τη διαφορετικότητα γιατί απλά πλάσατε μια συνύπαρξή που ξέρατε ότι θα είναι κερδοφόρα και χωρίς παραπέρα κοινωνικές αναταραχές και ερωτήσεις.Το να είσαι gay και δη στην Ελλάδα το βρίσκω πολύ δυνατό και δεν είμαι σίγουρη αν θα είχα το σθένος να με υπερασπιστώ αν ήμουν η ίδια λεσβία.
'Σίγουρα και εγώ που τα γράφω όλα αυτά δεν ήμουν και τόσο άνετη εξαρχής.Είδα όμως τις προσωπικότητες αυτών που γνώρισα.Τους άκουσα με άκουσαν και με βοήθησαν να συνειδητοποιήσω το προφανές.Ποτέ δεν με ένοιαζε η σεξουαλική ζωή των φίλων μου στα σοβαρά.Γιατί να με νοιάζει τώρα;'Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς..''(Οδ.Ελύτης)